Mâveramm

Zaman geçer, fakat ben neyleyim, yüce kudretinin her bir zerresinde kaybolduğum şu dünyada, bir zamanlar sahip olduğum huzuru ararken, yüreğimin en kuytularına düşen hüsranın yalnızlığı içinde, sana sığınırım.

Nereye çıkar bu yollar,nereye varır adımlar. Nereye gider,nerde toplanır, her biri bambaşka duygular.. Her bir köşesinde dünyanın, aynı anda yaşanan hayatlar.. Milyarlarca ses, gülüş, hüzün nereye uçar.. Her biri kendince çeker dünyanın yükünü.. Kimi metropollerde kaybolur,kimi dağlara yürür,kimi de hayretle bakar..

Kaç yıl daha yaşıycaz.. Kaç tane daha hakkımız var..? Şükredilmeyen bu kadar şeyle, Allah'ın huzuruna nasıl çıkıcağız..?

Ev hep dönülen yerdir..Ve insan dönüceği yeri elleriyle inşa eder..

Kendi içimde kaybolmuşken, birilerinin bana "Daha fazlasını hak ediyorsun" demesi... artık anlam ifade etmiyor. Benimle kalanı zaten unuttum...

Bu kervan yolunda kaybolmuş, hüzünle yoğrulmuş bir kulum.

Endişe etme kalbim.. Neticede Dünya bile evrende küçük bir noktadan ibaret değil mi...?

O eski gönül diyarı, yakînle baktığım o uzak ufuk, Şimdi harâbât olmuş, yıkık taşlarıyla beni içine alır, boğar. Yoksa ben mi zamanın yabancılarına karışıp kayboldum?

Binlerce kilometre yol gitsen, durulur mu kalbin.. Dünya'nın ücrasında daha nereye gideceksin..?

Büyük Sahranın ıssız düzlüklerinde gezinen bir yolcu, günler boyunca yol giderde kimselere rastlayamaz..Ancak aşkla yola çıkanlara açılır göğün penceresi.. Yıldızlar pusula, günün ilk ışıkları müjdeci olur..