Herşeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize...?

Sıradanlıktaki derinliği seviyorum, çünkü her şeyin bir vakti vardır, her anın kendine mahsus bir hikmeti… Hayatın alelade koşturmacasında, büyük hedeflerin peşinden sürüklenirken bazen en küçük ve en mütevazı anlar insanın ruhunu ferahlatır.Zamanın ne kadar hızla geçiyor olduğunu fark etmeksizin, o anın içinde kaybolmak, kendini bulmaktır. Bir bahar sabahında, hafifçe esen rüzgarın yüzünü okşaması gibi; bir akşam vaktinde, güneşin ufukta kayboluşunu izlemek gibi… O anlarda dünya sanki durur ve sadece seninle içindeki huzur kalır. Her şeyin kendi mekânında ve kendi vaktinde olduğu zaman, bir insan ne kadar mutlu olabilir?
Üstünde dumanı tüten bir bardak çayın tadı, yavaşça dökülen yağmurun pencereden içeri süzülen sesi, ya da bir kuşun kanat çırpışı… Bunlar, dışarıdan bakıldığında sıradan, belki de basit gibi görünen hâller, fakat insan kalbinin derinliklerine hitap eder.O kendi içindeki dinginliği bulmak, aslında büyük bir sükûnet barındırır. Bir göğün maviliği altında, hiçbir telaşın olmadığı bir anda; ne kadar basit olsa da bir tebessüm, insanın ruhunu derin bir huzura taşır. Ve ben, her defasında bu sade anların içinde kaybolmayı severim. Zira her şeyin en güzel hali, sade ve doğal olanıdır.
İşte o anda, huzur sarar içimi. O kadar derin bir huzur ki, dünya ne kadar gürültü çıkarırsa çıkarsın, o an yalnızca ben ve içimdeki dinginlik var. Bu öyle bir zenginlik ki, her anı içerisinde bir dünya barındırır. Her sabah yeniden doğan güneşin ışığında, ardında bir hayır barındıran rüzgarın hafifçe yüzümdeki izleri silmesinde; bir dostla edilen sohbette, eski zamanlardan kalma bir kelimenin aniden hatırlanmasında… Bütün bunlar, hayatın kendisinde birer hazine gibidir.
İçinde kaybolduğumuz zamanlar, büyülü bir şekilde geri dönüp bize huzuru getirir. Hiçbir zaman acele etmeden, her şeyin kendi vaktiyle olmasına müsaade ederek yaşamak, insana öylesine bir dinginlik verir ki, dünya ne kadar gürültülü olsa da, ruhu o kadar sakin olur. İşte o zaman, insanın içi huzurla dolar, tıpkı eski zamanların saraylarında bir köşe odada, yalnızca kuş sesleriyle uyanmanın verdiği huzur gibi.Ve bu öyle bir his ki, çoğu zaman aradığımız yerin, en basit yer olduğunu fark etmekle gelir....Belki de evrenin en derin sırrıdır. En büyük mutluluk, büyük hayallerde değil, küçük ve sade anlarda gizlidir. Tıpkı eski zamanlardan kalan bir kelam gibi; sade ama bir o kadar etkileyici ve anlamlı… Ve bu anlarda, huzur bulduğumda, tüm dünya birden gülbahar gibi olur, içimde sümbül kokuları ve güller açar...


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İLK HEYECAN DENEBİLİR Mİ

 İlk yazım.. Ve oldukça heyecanlı bir ben. Bloğumla kurduğum ilk bağım. Nereye kadar gider bilinmez bir yolculuğa adım atar gibi hissediyorum.. Kendime ufak bir hatırlatma olsun istiyorum bu yazı.. Her şeyden önce bazı anların, sade ve saf haliyle daha büyük anlamlar taşıdığına inanıyorum.. Bu yüzden hislerimi bu ufak satırların içine saklıyorum.. Çünkü bazı zamanlar üzerinde kendi halindeliğin güzelliğini taşır.. Ve bende bir şeyleri çokça uzatmayarak kendime HOŞGELDİN.. diyorum.. Ve bloguma gelen ve bunu okuyan tatlı misafirim..Şayet sana da hisli bir yürek lazımsa, benim dünyama HOŞGELDİNN.
DEVAMI

Bir Zerre Tefekkür..💌

Farkındalık, basîret sahibi olmanın ilk merhalesidir. Ki insan, ne vakit nefsin gürültüsünden tecerrüd edip sükûnetin lisanını işitir, işte o demde hakikatin kapısı aralanır. Varlık âlemi, vuslatla dolar; gönül, inkisarından sıyrılır ve huzurun rengine boyanır. Her an, bir hikmet ile müzeyyen; her hâl, bir imtihan ile meşbû’dur. Lakin gaflet perdesiyle örtülmüş göz, ne hikmeti görebilir ne de nimeti idrak edebilir. Farkında olmak, Hakk’ın lütfuna mazhar olmanın en nâzenin yoludur. Ki bir zerre tefekkür, bin rekât nafile ibadete bedeldir, derler arifler. Şükür, sadece lisân ile olmaz; kalbin secdeye varmasıdır asıl olan. Mevcûdatın her nefesi bir hamd, her varlığı bir delildir. Dağların sükûtu, kuşların nağmeleri, rüzgârın ninnîsi... hepsi birer tesbîh, birer şükürdür aslında. Ey gönül! Şikâyet ile perîşân olma. Her mihnet, içinde bir rahmet taşır. Her dert, sana döndüğün yolu gösterir. Fark ettiğinde, hamd ettiğinde, yalnız olmadığını idrak edersin. Zira Mevlâ, kulunun kalbinden geçen ...
DEVAMI

Bir Emanet Gibi...

Zaman, artık eskisi gibi akmıyor. Eskiden bir ırmak idi; derinden çağlar, içini arındırırdı insanın. Şimdi ise gürültülü bir sel misali, ne önüne kattığını bilir ne de ardında ne bıraktığını. Bu çağ… ne hazin ki ruhu incitiyor, kalbi köreltiyor. Ve ben diyorum ki: En büyük mesele, bu çağın içinden temiz çıkabilmektir. İnsan, evvel zamanlarda kalbini pusula kılar, gönlünün izinden yürürdü. Lâkin şimdi akıl çok, hikmet az. Ses çok, sükût yok. Kalabalık çok, yoldaşlık yok. Herkes bir yerlere yetişmekte, amma kimse kendine varamamaktadır. Nefis, her köşe başında bir pusu kurmuş; insan, kendinden bihaber geçip gitmektedir ömrün içinden. Şimdi sorarım kendime, "Temiz çıkmak" ne demektir bu hengâmeden? Belki de kalbinin sesini bastıran gürültüye rağmen susmamak demektir. Belki de el uzatıldığında yüreğini çekip almamak. Harama göz dikmemek, zulme göz yummamak. Kalbini zırh kılmak nefsin oklarına karşı. Temiz kalmak… yani kirletmemek vicdanı menfaat uğruna. Herkesin kendine döndüğü b...
DEVAMI

Hâmuşân..

Hava kararıp herkes hanesine çekildiğinde, savaşın getirdiği acılar tazelenir...🍂 Karanlık şehri örttüğünde, gün boyu gizlenen acılar göğe ulaşır.. Işte ondandır havadaki bu hüzün kokusu...🍂 Geceye bir armağan... (Aytekin Ataş=Var Git Ölüm 🎶)
DEVAMI

Vefânın Sükût Edemeyen Lisanı..

Sadâkat öyle bir cevherdir ki, zamânın cilâsı onu ne soluklaştırabilir, ne de eskitebilir. Kişi, bir gönüle, bir dâvâya yahut bir ahde sadâkat ile bağlanmışsa, artık onun duruşu rüzgârla savrulan yaprak misâli olmaz; kök salmış bir çınar gibi sâbit ve metin olur. Sadâkat, her hâl ü kârda rü’yet olunan bir mefkûredir. Ne menfaat ile ölçülür, ne de zamân ile tükenir. O, fırtına koptuğunda gemiyi terk etmeyen kaptanın vakarında; yangın büyürken elini değil, canını uzatanın cesâretindedir. Sadık olan, her daim dimdik duran, hatırdan değil, hakikatten beslenen kimsedir. Vefâ, dilde kaldıkça nâkıstır; sadâkat ise amelde kemâle erer. Gün olur, sevdâya mihnet düşer; gün olur, dostluk imtihâna çekilir. İşte o demde, sadâkatin kıymeti zuhûr eder. Yâr dâim göz önünde iken değil, hasretle anıldığında sadık kalmak marifettir. Söz verip de dönmemek, sevip de vazgeçmemek, işte bu hâl adamı adam eyler. Zamâne insanı, sadâkati zayıflık addeder; hâlbuki o, yüreğiyle sebat edenlerin nişânesidir. Kimi sal...
DEVAMI

Kandan Put Yapanlar

İnsan, çamurla nefes arasındaki sırdır. Ne toprak tam anlamıyla onu tutar, ne de gök tastamam kabul eder. Fakat ne zaman ki kendi çehresini aynada aramaktan vazgeçip, başkasının yüzünü baltayla oymaya kalkar, işte o vakit insan olmaktan çıkar, suret olur, heykel olur; kandan put yapar. Irkçılık… Bir akıl tutulması değil bu; bir vicdan iflası, bir ruh intiharı. Bir damla kanda bin yalan arayanların, aynı çamurdan yaratılmış kardeşlerine cellatlık taslaması. Ey ırkçılıkla yücelen aldanmış zihin! Senin kudret sandığın şey, mezar taşına kazınacak bir isimden öte değil. İnsanı, et renginden üstün bilen anlayış; kalbin rengini hiç mi düşünmedi? Biz ki bir anne duasının gölgesinde büyümüş milletiz. Biz ki bağrında Yunus’u, Mevlânâ’yı, Hacı Bektaş’ı barındırmış, taşla geleni gül ile karşılamış bir medeniyetin çocuklarıyız. Sen hangi cehennemden doğurdun bu ayrılığı? Irkçılık; merhametin boğazlandığı, adaletin kelepçelendiği yerdir. Orada fikir değil, kin konuşur. Orada insan değil, kabile yaşa...
DEVAMI