Biraz İçsel
Bazen her şeyden çekilir gibiydi.
Ne darılır, ne küser, ne de bir şey talep ederdi.
Sanki dünya, omuzlarından kayıp gitsin diye azıcık eğilmişti…
Ama o hâl, yılgınlıktan değil; yorulmuş bir kalbin tevekkül hâliydi.Kimi zaman sabah ezanıyla uyanır, yastığından değil, gafletinden doğrulurdu.
Bazen bir duada kendini bulur, bazen bir ayetin kenarına kalbini bırakırdı.
Çünkü biliyordu:
Her arayış, aslında Allah'a duyulan özlemin farklı bir dilde ifadesiydi.
Kimseye anlatmazdı hâlini.
Çünkü artık insanın duymasından çok, Allah’ın bilmesi yeterdi.
Kalbiyle konuşurdu; gözyaşıyla dua eder, sabırla susardı.
Yorumlar
Yorum Gönder